Roadtrip Patagonië

Roadtrip door Patagonië, hoe gaaf!! We hebben onze eigen Chevrolet Classic gehuurd voor de komende twee weken om een Roadtrip te doen over een deel van de Ruta 40. Voor de mensen die het niet weten, de Ruta 40 is de bekendste weg van Argentinië die loopt van het uiterste noorden, langs de grens met Chili tot het uiterste zuiden. Onze planning is om deze Ruta 40 in twee weken vanaf het plaatstje Bariloche te rijden naar het meest zuidelijke puntje van onze trip, El Calafate, om vervolgens weer langzaam richting Bariloche terug te rijden.

Op de eerste dag van onze Roadtrip zijn we van Bariloche naar Los Antiguos gereden, de eerste 873 kilometer zuidelijk zijn alweer gemaakt. Waar je in het begin nog door mooi berggebied rijdt, wordt het al snel tijdens de rit kaler en vlakker, veelal reden we door deze vlaktes en als je om je heen keek, honderden kilometers lang niks. Daarbij kwam dat we op dit gedeelte al onze eerste stuk onverharde weg tegenkwamen van 20 kilometer, wat niet al te makkelijk is met zo'n Classic wagen. Gelukkig zijn we wel zonder kleerscheuren aangekomen in Los Antiguos, waar we alleen overnacht hebben om de volgende dag weer door te reizen.

Na even lekker wat nachtrust hebben gepakt zijn we voor de tweede dag gaan reizen, deze keer was El Chalten de eindbestemming. Wat ligt op 702 kilometer van Los Antiguos. Onderweg naar El Chalten hadden we bij het plaatsje Gobernador Gregores twee Franse lifters opgepikt.

Vlak nadat we de lifters hadden opgepikt kwamen we voor het volgende obstakel te staan. Op Ruta 40 is één deel van 72 kilometer nog niet verhard, we moesten dus met onze Classic dit zien te overleven. Dit ging over het algemeen best aardig, tot een steen, na 67 kilometer onverharde weg, de auto raakte en de motor er meteen mee ophield. Daar stonden we dan met zijn vijven in the middle of nowhere en zonder een idee hoe ver we nog moesten. Waar Rody besloot om rennend op zoek te gaan naar een sos paal, is de rest bezig geweest met het oplossen van het probleem.

Gelukkig zijn de mensen die deze route rijden wel behulpzaam, aangezien Rody van de eerste automobilist meteen een lift aangeboden kreeg naar het volgende dorp, om hulp te halen. Stopte de andere spaarzame auto's ook om te kijken of ze de auto konden maken! Uiteindelijk was er eentje die ons mee wilde slepen. Eindelijk van de onverharde weg af. Onderweg naar het volgende dorpje stopte er een politie wagen, deze had Rody op ons af gestuurd om ons verder te slepen, toch mooi om ooit mee te maken, voortgesleept te worden door de politie. Deze heeft ons uiteindelijk afgezet in het dorpje Tres Lagos, waar de politieman/ brandweerman/ automonteur onze auto had gerepareerd. Gelukkig had hij dat snel gedaan, zodat we toch nog dezelfde avond, en zonder verdere problemen, aankwamen in El Chalten, wat we natuurlijk wel heel even gevierd hebben met de Franse dames.

El Chalten, het eerste dorpje waar we langer zouden blijven, is een dorp aan de noordkant van het National Park Los Glacieres. Dit is het park in Patagonië, waar zich de meeste gletsjers en bergen bevinden.

Op de eerste dag in El Chalten hebben we een hike gedaan naar de gletsjer Laguna Torre. Deze hike van ruim 20 kilometer was redelijk te doen qua klim en het uitzicht op het einde, genieten. Wel jammer dat de top van de berg wel in de wolken zat zodat we deze niet zagen, maar de gletsjer zelf maakte veel goed. Terug gekomen in het hostel zijn we op tijd naar bed gegaan, dit omdat de dag erna DE hike te wachten stond.

DE hike in de omgeving van El Chalten is de hike naar Lago de los Tres, beter gezegd de hike naar het meest dichtstbijzijnde puntje van Cerro Fitz Roy. Dit is één van de bekendste bergen van heel Patagonië. Met een kraakhelder blauwe lucht hadden we ook nog eens geluk dat we de hele berg nog konden zien ook. Deze hike is een hike van totaal 21 kilometer in totaal. Waar de hike in het begin nog goed te doen was en we deze in gelijk tempo konden doen, was de laatste kilometer een hel. De laatste kilometer naar Lago de los Tres moest er nog even 460 meter geklommen worden. Daar waar Mike en Rody dit wat makkelijker afging heb ik het rustig aan gedaan, maar het uitzicht op de top was zeker de moeite waard. Pas van dichtbij zie je hoe imposant die Fitz Roy eigenlijk is en zie je meteen waarom dit DE berg uit de omgeving is. Lastig te omschrijven hoe mooi het is, eigenlijk moet je er zelf geweest zijn.

In de avond zijn we, als beloning voor de twee dagen hiken, nog een paar drankjes gaan doen in het dorp. Het was een gezellige avond, waar we uiteindelijk ook onze Franse liftsters weer tegen kwamen.

De volgende ochtend hebben we onze Roadtrip verder vervolgd naar ons meest zuidelijke plaatstje van onze hele reis, El Calafate. In vergelijking met eerdere reisdagen was dit maar een klein stukje, namelijk maar 213 kilometer. Na nog wel een tussenstop gemaakt te hebben om een paar vossen te zien, waren we binnen no time in El Calafate.

El Calafate is een grotere stad dan El Chalten waar ook meer te beleven was. De eerste middag hier hebben we rustig de stad verkend en verder hebben we het deze dag rustig aan gedaan.

De dag hierop volgend zijn we naar de gletjer genaamd Perito Moreno geweest. Dit is de grootste gletsjer van Argentinië met een breedte van 5 kilometer en waar het ijs tot wel 70 meter hoog komt. Heel indrukwekkend om daar dan voor te staan. Na een aantal uur hier doorgebracht te hebben zijn we terug gereden naar El Calafate. Hier hebben we nog een poging gedaan om rijk te worden in het casino, maar dit is helaas niet gelukt. In de avond zijn we nog even de stad in gegaan om toch te vieren dat we ons meest zuidelijke puntje van onze trip bereikt hadden.

Na een avondje goede nachtrust zijn we de hierop volgende dag weer richting het noorden gereisd. Volgende bestemming was El Bolson. Dit plaatsje ligt 1361 kilometer terug rijden naar het noorden. Omdat we niet weer in de problemen wilde komen met de auto hebben we dit stuk rustig aan gedaan en opgedeeld in twee delen. Op de eerste dag zijn we naar het plaatsje Perito Moreno gereden, wederom over het deel onverharde weg. Gelukkig zijn we zonder problemen aangekomen bij dit plaatsje.

Daar waar de autorit goed ging, was het zoeken naar een slaapplek hier een stuk lastiger, aangezien alles ver boven ons budget zat. Uiteindelijk hebben we nog wel iets betaalbaars kunnen vinden en zijn we hier gaan overnachten.

De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan om het laatste stuk richting El Bolson te rijden. Wederom over de lange kale vlaktes, waar het enige wat je tegenkomt alpaca's (zowel levende als dode), struisvogels en gordeldieren zijn. Uiteindelijk waren we mooi op tijd in el Bolson om een hostel te zoeken.

Na ons hostel gevonden te hebben (die zo'n beetje helemaal voor onszelf bleek te zijn, zelfs de eigenaar was er niet) zijn we plannen gaan maken voor de komende dagen, waar al snel duidelijk was dat er meer dan genoeg te doen was in de omgeving.

Dag één bestond vooruit uit het bezoeken van een aantal toeristische punten in de omgeving. Zo zijn we naar een tweetal watervallen gereden en naar zijn we naar de Cabeza del Indio geweest. Dit is een rotswand, waar als je goed kijkt je het hoofd van een indiaan in kunt zien. De dag hebben we vervolgens afgesloten bij Lago Puelo. Waar we, omdat het zo warm was, ook nog even in gezwommen hebben.

Op dag twee in El Bolson zijn we richting de Cerro Piltriquitron gegaan. Waar we eerst naar een afgebrand stuk bos zijn gewandeld, waar men allemaal kunstwerken van de bomen hebben gemaakt (Esculturas Talladas), zijn we vervolgens naar de refugio op de berg gelopen. Hier bleek dat we nog verder omhoog konden hiken en we besloten dit te doen. Wat begon als een redelijk normale klim eindigde als de meest stijle en moeilijkste hike die we tot nu toe gedaan hadden. Maar wel met als eindresultaat één van de mooiste uitzichten so far. We kwamen uiteindelijk helemaal op de top van de berg en meteen het hoogste punt van de omgeving terecht. Zowel links, rechts, voor en achter ons alleen maar afgrond. En het uitzicht vanaf de top was misschien nog wel mooier. Waar we dichtbij de hoge bergtoppen uit de omgeving zagen, konden we inde verte zelfs de vulkanen van Chili zien, prachtig. Uiteindelijk zijn we na deze vermoeiende dag snel gaan slapen om fit te zijn voor de volgende dag.

Waar Mike en Rody de volgende dag wel energie hadden voor een hike richting Cerro Lindo, heb ik een snipperdag genomen. Even een dagje van het mooie weer genieten en bijkomen van al het moois wat we de laatste tijd hebben meegemaakt.

De Cerro Lindo, een berg die Mike en ik (Rody) de moeite waard leek om te beklimmen. Volgens horen/zeggen staat deze berg ergens in een lijst van mooiste hikes in Zuid-Amerika. Ondanks dat de klim een stuk zwaarder is.
Met volle moed begonnen Mike en ik de klim, die vanaf de voet(200m) begon. Inderdaad de klim was onwijs zwaar, het pad bleef continu stijl omhoog gaan. Daarnaast bleek er van mooi uitzicht niets waar te zijn. Na 13 km klimmen door bossen, zonder uitzicht en met een hoop onderling gescheld op horzels en het pad hadden we de refugio bereikt (1500) meter. Na wat te hebben gegeten zijn we door gegaan, omdat nu het mooie deel van de klim bleek te beginnen. Jammer genoeg was het pad een stuk minder goed aangegeven dan hiervoor en werd het meer een speurtocht. Vanwege te weinig tijd, hebben we hierdoor besloten terug te gaan. Erg jammer, maar het was genoeg geweest. Enige positieve was de trots op onze klimprestatie.

De dag hierop volgend was zo'n beetje onze laatste reisdag van de roadtrip. We hebben op deze dag het laatste stuk van 122 kilometer afgelegd richting Bariloche. Aangezien Mike ook ziek was, hebben we deze dag verder niet zo veel gedaan.

De laatste dag dat we de auto in ons bezit hadden, hebben we besloten om de seven lakes route te doen, dat is een route in de omgeving van Bariloche langs zeven meren. Waar het normaal heel mooi schijnt te zijn vonden wij het niet heel bijzonder, tijd voor een nieuwe omgeving denk ik.

Nu hebben we net de auto ingeleverd (gelukkig zonder extra schadeposten), zijn we ruim 3000 kilometer verder in onze reis en zijn we toe aan een nieuwe omgeving. Hopelijk dat het plaatsje Mendoza dat ons kan brengen.

Hasta Luego!!