San Pedro de Atacama, Salar de Uyuni en Potosi!

Zondagmorgen, 04:00 uur. De wekker is gegaan. Na maximaal één uurtje slaap moesten we ons haasten naar het vliegveld. We hadden namelijk om 06:00 uur een vlucht richting Calama om vervolgens meteen met de bus naar San Pedro de Atacama te gaan.

San Pedro is een stad in het noorden van chili, in het midden van de Atacama desert. De stad zelf stelt niet heel veel voor, maar er is in de omgeving wel veel te doen.

De zondag hebben we eigenlijk vooral gebruikt om uit te rusten. Na ingecheckt te zijn, zijn we namelijk een paar uur lekker gaan slapen om de afgelopen nacht in te halen. In de avond kregen we verrassend bezoek. Blandine was namelijk ook in San Pedro. Na gezellig een drankje en een kaartspelletje te hebben gedaan, zijn we op tijd naar bed gegaan.

De volgende dag hebben we een fiets gehuurd om door de Moon Valley te fietsen. Waar het in het begin vrij voortvarend ging, merkte we al snel dat inspanningen op een hoogte van 2500 meter totaal anders is dan thuis. Bij het kleinste heuveltje waren we alle drie al flink buiten adem. Wel was het de moeite waard, want het uitzicht over de vallei doet inderdaad denken aan een maan landschap.

Bij terugkomst hadden we meteen onze volgende activiteit geboekt. Wij zijn namelijk dezelfde avond gaan starchasen en moonwatchen. Wat een leuke avondbesteding was. Eerst zijn we op zoek gegaan naar Venus en Mars, om vervolgens nog wat sterren en Orion te zoeken. Als afsluiting hebben we de maan bekeken! Wat het extra mooi maakte was dat het volle maan was.

Na het sterren kijken zijn we snel naar bed gegaan, want om half 5 zouden we alweer opgepikt worden voor de volgende excursie. Een tour naar de Geyser el Tatio stond op het programma. Tijdens deze tour zijn we als eerst naar de geisers gegaan, welke op een hoogte lagen van 4.500 meter hoogte! Hoogste punt dat we ooit geweest zijn. Omdat het zo hoog lag, vonden we het allemaal eigenlijk vooral heel koud. Verder waren de geisers mooi, maar persoonlijk vond ik het niet heel bijzonder.

Op de terugweg hebben we nog een stop gemaakt bij een natuurlijk thermaalbad. Wat was het water hier lekker, maar wat was het uit het water komen koud. Daarnaast hebben we ook nog een stop gemaakt in een dorpje waar we gezellig lama hebben gegeten.

Terug in San Pedro hebben we onze voorbereidingen getroffen voor de volgende dag, een Salar de Uyuni tour stond namelijk op het programma. Op aanraden van Matt en Kieran, twee Aussies die we ook in Paraty al ontmoet hadden, hebben we bij dezelfde organisatie geboekt als zij. Daarna zijn we vroeg gaan slapen.

Volgende dag werden we al vroeg opgepikt met zijn vijven, om te beginnen aan de uyuni tour! Er werd ook nog een zesde persoon, Saaj (ook een Aussie), opgepikt. Met het busje werden we bij de grens afgezet, waar we vervolgens kennis hebben gemaakt met Alex, onze chauffeur/ gids.

Al heel snel kwamen we bij de eerste stop. Deze hebben we gemaakt bij een tweetal meren. Het ene meer heet Laguna Blanca en het andere meer heet Laguna Verde. De beide meren hebben hun naam gekregen door de kleur van het water. Deze waren wit en groen door de verschillende mineralen in het water. Een tweede tussenstop is gemaakt bij een thermaalbad. Hier hebben we lekker even kunnen zwemmen en ontspannen met een mooi uitzicht. Volgende stop was bij de geyser Sol de Mañana, om daarna te gaan lunchen.

In de middag hadden we nog twee tussenstops gemaakt, voordat we bij de plaats aankwamen waar we zouden overnachten. Eerste stop was Laguna Colorado. Een meer met rood water en met heel veel Flamingo's. En vervolgens zijn we gestopt bij een mineralenveld, waar de locals aan het werk waren. Alex heeft ons daarna direct naar onze slaapplaats gereden, dit was in het plaatsje Villa Mar. We zijn na een hapje en drankje snel gaan slapen.

De volgende morgen weer vroeg op. Het eerste wat we bezocht hebben is een rotsformatie, waarop schilderingen gemaakt zijn. Daarna zijn we naar een gebied gereden genaamd Valle de Rocas. Hier hebben we ons als gasten zeer goed vermaakt. Mas mas mas rotsen om te beklimmen, zo ver als je kunt kijken. Het viel ook wel op dat Alex, onze chauf, het ook wel leuk vond, aangezien die lekker mee deed met klimmen.

Na ons hier in de ochtend goed vermaakt te hebben zijn we doorgereden naar een volgende vallei, ik weet de naam niet dus we noemen het maar de Lama Vallei. Dit omdat de hele canyon vol met lama's stond. We hebben even door de vallei gewandeld totdat we bij een meertje kwamen, waar we even rustig van het uitzicht hebben genoten.

Voor de lunch hebben we nog één tussenstop gemaakt, dat was op de top van Anaconda Valley. Deze canyon heeft de naam gekregen doordat de rivier die hierdoor loopt heel erg lijkt op een slang. Natuurlijk even wat gevaarlijke foto's gemaakt hier met the lads, op het randje van de canyon.

Vervolgens zijn we doorgereden naar het plaatstje Alota, lunchtime en tijd om even op adem te komen. Toch hadden we er na de ochtend zo veel zin in, dat we snel weg wilden. Moesten we alleen even wachten op Alex die even een nummertje aan het regelen was, de regelaar!

Na de lunch hebben we eigenlijk nog maar twee tussenstops gemaakt. De eerste was bij het plaatsje San Augustin, waar we ons eerste Boliviaanse biertje hebben gedronken en een tweede stop was bij het plaatsje Julaca. Naaja plaats, meer een gehucht. Het enige wat hier was, was een kleine treinkerkhof en een stuk of 5 huisjes. Na eerst wat van deze treinen beklommen te hebben, zagen we voor één van de huisjes een voetbal liggen. Aangezien wij allemaal wel van een balletje trappen houden, konden we het niet laten om toch even een half uurtje te gaan voetballen.

Vervolgens zijn we doorgereden naar het begin van de zoutvlakte, we zouden aan de rand van deze vlakte in een zouthostel gaan slapen. Een hostel volledig gemaakt van zout. Wat nog mooier was, was dat we dit hele hostel voor onszelf hadden, chill. Na te hebben gegeten, gekaart en naar Andrea Borchelli geluisterd te hebben, zijn we allemaal vroeg naar bed gegaan. Het wekkertje zou ten slotte de volgende dag alweer vroeg gaan.

Dag drie begon namelijk al om 04:15 uur. Snel aankleden en bagage op de jeep, want we zouden de zonsopkomst vanaf de Salar de Uyuni bekijken. Om precies te zijn vanaf een eiland op de zoutvlakte, genaamd Isla Incahuasi. Dit is een klein eilandje van waar je een mooi uitzicht hebt op de zoutvlakte. Na hier te zijn aangekomen en omhoog te zijn gerend (we dachten namelijk te laat te zijn voor de zonsopkomst, wat uiteindelijk niet zo was) hebben we van de zonsopkomst genoten, maar zeker ook het uitzicht, de eerste blikken op de Salar de Uyuni. Indrukwekkend, overal om je heen zie je eigenlijk alleen maar wit zout, zo ver als je kunt kijken.

Na hiervan genoten te hebben was het tijd voor ontbijt, waarna we nog een uurtje extra van Alex kregen om wat rond te kijken. Voor ons was het duidelijk, we gaan onze foto's hier maken. Na een uur hiermee bezig te zijn geweest zijn we achteraf wel tevreden met het resultaat, waar Rody de rest van de lads vertrapt, waagt Mike een mooie poging om Rody in elkaar te slaan en schoppen en is het mij gelukt om Rody en Mike als toddy's op te eten.

Toen we werden opgehaald door Alex zijn we een stuk over de zoutvlakte gaan crossen, om nog één tussenstop te maken in de middle of nowhere. Mas foto's van de zoutvlakte, alleen waren onze leuke ideeën al op, dus zijn we vrij snel doorgereden naar el museo de Sal. We vonden dit niet heel boeiend dus hebben snel het Dakar monument (tegenwoordig vind de Dakar rally hier jaarlijks plaats) en een verzameling vlaggen bekeken en zijn doorgereden naar het plaatsje Colchani. Hier hebben we even over de markt gelopen en vervolgens ook geluncht.

Na de lunch hebben we nog een laatste stop gemaakt voordat onze trip erop zat, we zijn naar de Cementario de Trenes gegaan. Eigenlijk een grote lege vlakte met vergane treinen.

Hierna was het toch echt tijd om gedag te zeggen tegen onze nieuwe maat Alex, die ons nog wel netjes afzette bij de busterminal. We hadden namelijk besloten om direct een bus te pakken naar onze volgende locatie.

Na met zijn zessen nog last minute een kaartje te hebben gefixt voor de bus naar Potosi (de bus vertrok namelijk twee minuten later) zijn we snel de bus in gesprongen. Een busrit in Bolivia is toch wel anders dan we gewend waren. De hele bus zat vol en de locals stonden gewoon in de gangpaden de gehele rit.

Eenmaal aangekomen hebben we (tijdelijk) gedag gezegd tegen onze maten Matt en Kieran. Saaj, de derde Aussie, is met ons in Potosi gebleven. Zonder verwachtingen van de stad zijn we op zoek gegaan naar een hostel voor één nacht, die we trouwens redelijk snel gevonden hadden, zijn we de stad in gegaan om dingen voor de volgende dag te regelen en een plek te zoeken om te eten. Wat blijkt: overal hebben ze alleen maar kip. Dat hebben we dus ook gegeten.

Daarna zijn we op aanraden van een tourorganisatie door de stad gaan lopen. En wat we tijdens deze wandeling allemaal gezien hebben, boven verwachting. Eindelijk die echte cultuurschok waar we in Zuid- Amerika naar op zoek waren.

Wat begon op het centrale plein van de stad. Deze was helemaal verlicht en in de kerstsferen, eindelijk wat kerstgevoel. Heel het plein was gevuld met mensen die met allemaal figuren op de foto gingen en er reed zelfs een 'arrenslee' om het plein heen voor de kleine kinderen.

Vervolgens zijn we naar de mercado centraal gegaan, eindelijk een echte markt. Waar het allemaal nog netjes met fruit begon kwamen we al snel bij de vleesafdeling terrecht. Blijkt dat hier gewoon de hele koe gegeten wordt, overal zagen we koeienkoppen, -staarten en -darmen liggen. Daar ging onze eetlust.

Snel maar doorgelopen naar de normale markt, waar we even over gelopen hebben. Op de weg terug naar huis werden we nog door een soort kerstoptocht opgehouden. Moe van de uiteenlopende indrukken zijn we hierna maar snel gaan slapen.

De volgende morgen weer vroeg opstaan. Er stond namelijk een tour naar de mijnen op het programma. Deze begon om 08:45 uur. Eerst nog even ontbijt zoeken, wat al lastig zat is, alles schijnt nog dicht te zijn rond deze tijd.

We zijn de tour begonnen op de miners- market. Hier konden we eventueel cadeautjes voor de miners, want deze schijnen het niet heel goed te hebben. Dit hebben we dus ook meteen gedaan. Het mooie aan deze markt was dat je in elk standje ook gewoon dynamiet kunt kopen!! Dit heb ik dus ook meteen maar even gedaan.

Vervolgens zijn we naar de verwerkingsfabriek gegaan. Hier worden de mineralen, het zilver en het koper gescheiden van het afval, verder was het niet heel boeiend hier aangezien we kwamen voor de mijnen.

We waren dus ook blij dat de volgende halte de mijnen zelf waren. Bij aankomst hadden we al wel meteen door, dat wordt veel bukken. Wat een nauwe en lage gangen hebben de mijnen zeg. Aangezien onze tourguide zelf een mijnwerker is/was hadden we het voordeel dat we zelf ook eventjes in de mijn mochten werken.

Na een rondleiding door de mijnen te hebben gehad kregen we op het einde nog een verrassing. Één van de dynamietstaven die we hadden gekocht mocht worden opgeblazen! Hoewel we op een behoorlijke afstand in de mijn zaten, merkte en hoorde je de kracht er echt van. Was wel even iets krachtiger dan een rotje of een strijker. Dit was ook wel meteen het einde van de toer.

In de middag hebben we niet heel veel meer gedaan. Hadden afgesproken met Antoine, de Fransman die we ontmoet hadden in Valparaiso, en daar zijn we mee gaan lunchen en door de stad gaan wandelen.

In de avond zijn we weer naar het centrale plein gegaan. Blijkbaar waren we niet de enige met dit idee, aangezien het hele plein vol stond. Wat bleek er was een grote kerstparade met allemaal dansscholen of iets vanuit heel Bolivia. Hier hebben we een tijd naar gekeken om vervolgens lekker te gaan eten.

We hebben de avond opgesplitst afgesloten. Waar Saaj en ik zijn gaan slapen, konden Mike, Rody & Antoine het niet laten om toch even het nachtleven te verkennen. En het schijnt dat dat behoorlijk goed is in Potosi. Ze hadden een grote club gevonden, waar ze de enige gringo's waren. Ze hebben hier tot in de late uurtjes door gefeest.

Zondag, reisdag. Op naar sucre, we zijn benieuwd wat deze stad ons te brengen heeft.

Hasta Luego!!